طبع شعرم لحظه ای گل کرده بود وصف دهبکری چه خوشگل کرده بود
ایـن خداوند عزیز و ذولجــــــــــلال نعمتی بخشیده هر کس را حــــــــــلا
هر سری مست جمالش میشود دل خوش از آب زولالش می شــــــود
چون نگینی بر سر انگشترســت از گلی در شوره زاری خوش تر است
هر نسیمش زنده دارد مـــــرده را میکند خوش حال هر غم خـــــورده را
در بهارش عشق معنا میشـــــود سوسن و سنبل هویدا میشــــــــــود
آب می جوشد ز هر طرف چمـــن رامش جان مینوازد بر دمـــــــــــــــــن
از قنات عاشق دهبـــــــــــــــاغ آن میشود سیراب هر پیرو جـــــــــــــوان
آبشار بیدزاغش را ببیــــــــــــــــن زیره های کوه شیرش را بچیــــــــــــن
ای عزیزان با هم آبادش کنیــــــم نیک شهریست ما نگین شهرش کنیم